Να έρθει η ρημάδα η Κυριακή…

Σε γενικές γραμμές δεν ήμουν από τα άτομα που καθόντουσαν να ακούσουν μία πολιτική συζήτηση. Δεν τις γούσταρα, τις βαριόμουν και πλέον τώρα που φτάσαμε στο σημείο μηδέν, καταλαβαίνω τι μεγάλο λάθος είχα κάνει, όλα αυτά τα χρόνια.

Από εκεί που σιχαινόμουν τις συγκεκριμένες συζητήσεις, έχω φτάσει στο άλλο άκρο. Εδώ και 10 περίπου μέρες, η τηλεόραση δεν παίζει National Geographic. Δεν βλέπω το αγαπημένο μου «δευτερόλεπτα πριν την τραγωδία», ούτε τους τύπους που τζογάρουν με τις αποθήκες ή τους άλλους που πάνε στο Pawn Shop και πιστεύουν ότι κρατούν θησαυρό στα χέρια τους.

Περιμένω τα διαγγέλματα του Τσίπρα (μέχρι την Κυριακή, εύκολα έχει ένα ακόμα…), ακούω τις αναλύσεις των ειδικών, βλέπω τους πολιτικούς να τσακώνονται λες και βρισκόμαστε σε προεκλογική περίοδο (και πλέον έχουν ξεπεράσει και τα όρια της κόντρας, μιας και μπαίνουν στις προσωπικές τους ζωές λες και μετέχουν στις αποκρουστικές μεσημεριανές εκπομπές). Η μοναδική εξαίρεση που έγινε, ήταν για να δω την λατρεμένη μου Εθνική Αργεντινής κόντρα στη Παραγουάη και το ίδιο λογικά θα συμβεί και στον τελικό…

Υπάρχουν πολλά πράγματα που μπορούμε να πούμε. Από αυτά που έχουμε ζήσει στις ουρές των ΑΤΜ, από την… ιστορική στιγμή, να βγάλει κάρτα η μάνα μου, η κυρά Γιαννούλα, από την χαμένη αξιοπρέπεια του κόσμου, από τον φόβο στα μάτια του. Κάνεις μια βόλτα με τα πόδια σε δρόμους πολυσύχναστους, γεμάτους μαγαζιά (και στην δική μου περίπτωση σε Κηφισιά, Νέα Ερυθραία και Νέα Ιωνία) και το μόνα που υπάρχουν στην θέση τους είναι τα μαγαζιά (ακόμα…). Οι πωλητές βρίσκονται έξω από αυτά και μιλούν μεταξύ τους, αφού πελάτης δεν υπάρχει ούτε για
δείγμα. Κι αν κάποιος μπει τον κοιτάζουν, λες και ήρθε από άλλον πλανήτη.

Ωστόσο, δεν πρόκειται να αναλύσουμε το παραμικρό. Θα γίνει άλλωστε, θέλοντας και μη το βράδυ στις εκπομπές με τον Σούτο. Ειλικρινά δεν έχω όρεξη για τίποτα. Κουράστηκα. Άδειασα. Και άντε να έρθει η ρημάδα η Κυριακή, να γίνει το δημοψήφισμα για να δούμε τι άλλο θα μας ξημερώσει.

Κάτι καλό πάντως, δε το νομίζω…